Κατασκήνωση (Κάμπινγκ)

Βρέθηκα να κάνω κάμπινγκ, κατασκήνωση το λέμε

κι αν τη γλώσσα την φτωχαίνουν κάποιοι λίγοι ακόμα κλαίμε

μα το θέμα μου είν'άλλο κι είπα αυτό παρεπιπτόντως

γιατί μείναμε στο δήθεν και ξεχάσαμε το όντως

Μιά απλή σκηνή τη στήνω κι η επαφή μου με το χώμα

νέα γέννηση μου δίνει απ'τη γη με νέο σώμα

από κεί μου λέει κρατάμε και σ'αυτό θα ξαναπάμε

μάταιο να το λησμονούμε κι όλο πράγματα ζητάμε

Άλλοι με σκηνή μικρούλα άλλοι με λίγο μεγάλη

μα η κατασκήνωσή μας γίνεται μία αγκάλη

δεν χωρίζουν τα μεγέθη, τίτλοι και κληρονομιά

η καταγωγή, ο φόβος κι η ρουτίνα στη δουλειά

Στ'άψε σβήσε όλοι πιάνουν με τη φύση επαφή

οι αισθήσεις τεντωμένες πρώτα απ'όλες η αφή

πιάνεις φύλλα, κλαδιά, φλούδες, πέτρες, πάσσαλους και χώμα

το νερό αλλιώς το νιώθεις να χαϊδεύει γυμνό σώμα

Ένας έρωτας πλανιέται λεύτερος δίχως συμβάσεις

το κορμί δεν λογαριάζει ρούχα, μάσκες κι αποστάσεις

παίρνει, απ'το μετά, το όταν και το χθες, το πάνω χέρι

στο ''καλύτερα μιας ώρας..'' έχει συντροφιά το αγέρι

Και το βράδυ το τραγούδι κάπου κει στην αμμουδιά

να μιλάει για το φεγγάρι που κερνάει τσικουδιά

Έλληνες μαζί και ξένοι ίδιες νότες μιά πνοή

να δοξάζουνε το είναι, το απλό και τη ζωή

Και τα ''Κόκκινα φανάρια'' η ταινία η γνωστή

έχουν θέση στην παρέα για τη ρήση τη σωστή

που ο Περιγιάλης λέει με καπνό και δίχως πείνα

''Δεν είν'η ζωή ωραία όμορφή μου Κατερίνα ; ''